ထုတ်ကုန်များ

1.ရပ်ရွာမှရရှိသော methicillin-ခံနိုင်ရည်ရှိသော Staphylococcus aureus ရောဂါပိုးများ ဖြစ်ပွားမှုသည် စိုးရိမ်ဖွယ်ရာ အရှိန်အဟုန်ဖြင့် မြင့်တက်လာနေသည်။ထိရောက်သောကုသမှုသည်သမိုင်းကြောင်းအရအစောပိုင်းdébidementနှင့်ပ antib ိဇီဝဆေးအုပ်ချုပ်ရေးတွင်ပါ 0 င်ပတ်သက်ခဲ့သည်။ဤလေ့လာမှုသည် လက်ရောဂါပိုးများကို ကုသရာတွင် empiric ကုထုံး၏ ထိရောက်မှုကို မျှော်မှန်းဆုံးဖြတ်နိုင်ရန် ဒီဇိုင်းထုတ်ထားပါသည်။ အလားအလာရှိသော ကျပန်းစမ်းသပ်မှုကို 1 ခရိုင်ဆေးရုံတွင် ပြုလုပ်ခဲ့ပါသည်။လက်ပိုးဝင်သောလူနာများသည် ဝင်ခွင့်တွင် empiric intravenous vancomycin သို့မဟုတ် intravenous cefazolin ကို ရရှိခဲ့သည်။ရလဒ်များကို ကူးစက်မှုပြင်းထန်မှု၊ သင့်လျော်သော ဆေးခန်းတုံ့ပြန်မှု၊ နေထိုင်မှုကြာချိန်တို့ကို အသုံးပြု၍ ခြေရာခံခဲ့သည်။အုပ်စုနှစ်ခုလုံးရှိ လူနာတစ်ဦးစီအတွက် စုစုပေါင်းကုန်ကျစရိတ်ကို အသုံးပြု၍ ကုန်ကျစရိတ်သက်သာမှုကို တွက်ချက်ခဲ့သည်။စာရင်းအင်းခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာမှုများကို ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ လေ့လာမှုတွင် လူနာ လေးဆယ့်ခြောက်ဦး စာရင်းသွင်းခဲ့သည်။နှစ်ဆယ့်လေးခုကို cefazolin (52.2 ရာခိုင်နှုန်း) နှင့် 22 (47.8 ရာခိုင်နှုန်း) vancomycin သို့ ကျပန်းလုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။ကုသမှုကုန်ကျစရိတ် (p < 0.20) သို့မဟုတ် ပျမ်းမျှနေထိုင်မှု (p < 0.18) အုပ်စုများကြားတွင် ကိန်းဂဏန်းကွာခြားမှုမရှိပါ။cefazolin ကို ကျပန်းကျပန်းပေးသော လူနာများသည် vancomycin (p < 0.05) ကို ကျပန်းလုပ်ဆောင်သော လူနာများနှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါက ပျမ်းမျှကုန်ကျစရိတ် ပိုများပါသည်။ပိုမိုပြင်းထန်သောကူးစက်မှုရှိသောလူနာများတွင် ကုသစရိတ်ပိုကြီးသောပျမ်းမျှကုန်ကျစရိတ်များ (p < 0.0001) နှင့် ပျမ်းမျှကြာကြာနေထိုင်မှု (p = 0.0002)။လေ့လာမှုပြီးဆုံးခါနီးတွင် စာရေးသူခရိုင်ဆေးရုံတွင် ရပ်ရွာမှရရှိသော methicillin-ခံနိုင်ရည်ရှိသော S. aureus ဖြစ်ပွားမှု 72 ရာခိုင်နှုန်းရှိကြောင်း တွေ့ရှိခဲ့ပြီး ယင်းမှာ ဖြစ်ပွားမှုမြင့်မားသောကြောင့် အဖွဲ့အစည်းဆိုင်ရာ ပြန်လည်သုံးသပ်ရေးအဖွဲ့မှ လေ့လာမှုအား အချိန်မတိုင်မီ ရပ်ဆိုင်းစေခဲ့သည်။ ထပ်ဆင့်ကျပန်းလုပ်ဆောင်ခြင်းကို ကြို၍မပါဝင်ပါ။ မီသီဆီလင်ခံနိုင်ရည်ရှိသော S. aureus အတွက် သင့်လျော်သော အစောပိုင်းကုသမှုကို အတိအကျ မသတ်မှတ်ရသေးပါ။ပထမလိုင်းအေးဂျင့်အဖြစ် cefazolin နှင့် vancomycin ကိုအသုံးပြုခြင်း၏ရလဒ်မှာ ကွာခြားမှုမရှိပါ။

2. သွေးကြောသွင်း ပဋိဇီဝပိုးသတ်ဆေးများနှင့် နည်းပညာပိုင်းဆိုင်ရာ ပြုပြင်မှုများ အသုံးပြုခြင်းဖြင့် ဒဏ်ရာပျောက်ကင်းမှု ပိုမိုကောင်းမွန်လာသဖြင့် ခွဲစိတ်ပြီးနောက်ပိုင်း တံတောင်ဆစ်ပိုးဝင်ခြင်းမှာ အဖြစ်နည်းလာသော်လည်း အချို့သော တံတောင်ဆစ်ခွဲစိတ်မှုများတွင် ဖြစ်ပွားနေဆဲဖြစ်သည်။ဤလေ့လာမှု၏ရည်ရွယ်ချက်မှာ vancomycin ၏ဘေးကင်းမှုနှင့်ထိရောက်မှုကိုအကဲဖြတ်ရန်ဖြစ်ပြီး ဒဏ်ရာအကြောလွန်သောတံတောင်ဆစ်များပွင့်ထွက်လာပြီးနောက် ကူးစက်မှုဖြစ်ပွားမှုကိုလျှော့ချရန်အတွက် ခွဲစိတ်သည့်နေရာသို့ vancomycin ၏ဘေးကင်းမှုနှင့်ထိရောက်မှုကိုအကဲဖြတ်ရန်ဖြစ်သည်။ 4 နှစ်တာကာလအတွင်းထိုကဲ့သို့သောလူနာ 272 ကိုနောက်ကြောင်းပြန်သုံးသပ်ခြင်း။ ကာလကို ဆောင်ရွက်ခဲ့ပါသည်။ထိန်းချုပ်မှုအုပ်စုတွင် လူနာ (၉၃) ဦးတွင် စံအကြောသွင်းပဋိဇီဝဆေးများဖြင့် ရိုးရှင်းသောကြိုတင်ကာကွယ်မှုများ ပြုလုပ်ခဲ့သည်။vancomycin အုပ်စုတွင် လူနာ (၁၇၉)ဦးအား စံအကြောရောဂါကာကွယ်မှုနှင့်အတူ ဒဏ်ရာထဲသို့ vancomycin အမှုန့်ကို တိုက်ရိုက်လိမ်းခဲ့သည်။ အနည်းဆုံး 6 လကြာပြီးနောက်၊ ထိန်းချုပ်အုပ်စုတွင် ရောဂါပိုးကူးစက်မှု 6 ခု (6.45%; ယုံကြည်စိတ်ချမှု)၊ ကြားကာလ- 2.40%-13.52%) နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါက ကိန်းဂဏန်းအရ သိသာထင်ရှားသော ခြားနားချက် (P = .0027) vancom ycin အုပ်စုရှိ 0-2% ယုံကြည်မှုကြားကာလ- 0-2% 04%။vancomycin အမှုန့်ကို တိုက်ရိုက်အသုံးပြုခြင်းမှ မည်သည့်ဆိုးကျိုးများကိုမျှ မှတ်တမ်းတင်ထားခြင်းမရှိပါ။ vancomycin အမှုန့်၏ ဒေသန္တရအသုံးပြုမှုသည် တံတောင်ဆစ်မှထွက်ပြီးနောက် ထိခိုက်ဒဏ်ရာရပြီးနောက် တံတောင်ဆစ်များတောင့်တင်းသောလူနာများတွင် ခွဲစိတ်ပြီးနောက် တံတောင်ဆစ်ပိုးဝင်ခြင်းကို ကာကွယ်ရန် အလားအလာကောင်းတစ်ခုဖြစ်သည်။